Sandra droomde altijd van een hutje op de hei. Je wordt soms zo geleefd is haar idee. In een woonwijk met al die uniforme huizen, vroeger ook in haar werk als leerkracht in het basisonderwijs met al dat papierwerk, waardoor je soms amper tijd had voor contact met de leerlingen.
Hier op haar kavel op de Hof kan Sandra grandioos haar eigen creativiteit kwijt. Haar kavel is misschien niet zo breed, maar hij is wel lekker lang. Daardoor kon ze hem opdelen in allerlei verschillende buiten- en binnenruimtes. Met geweldig veel plezier heeft ze alle onderdelen naar eigen smaak ingericht.
En dat Sandra enorm van planten en bomen houdt, is perfect te zien. De meeste planten heeft Sandra zelf geplant. De witte sering bijvoorbeeld heeft nog in de tuin van haar moeder gestaan, en in een paar van haar eigen vorige tuinen.
Het is pas drie en half jaar dat Sandra deze kavel huurt. Ze mocht hem van Niko overnemen, de Niko van het circus, die elk jaar met zijn grote circustent op het hof komt voor acrobatiektrainingen.
Daarvoor stond Sandra op het veld met haar caravan ‘Elske’ en daar had ze een stevig plan uitgekiend om aan een kavel te komen. Niet alleen had ze bij het toiletgebouw een bericht opgehangen dat ze graag een kavel van iemand wilde overnemen, maar ze had ook een plattegrond van de hof gemaakt met daarop kavels waar je vrijwel nooit een mens zag. Met Marjolein is ze toen al die kavels afgelopen en het was Marjolein die haar toen in contact bracht met Niko.
En hier, in haar eigen paradijsje, ontvangt ze nu haar kleinkinderen. Ze heeft er twee: een jongetje van haar dochter en een meisje van haar zoon. En dan voelt ze zich de koning te rijk.
Op haar naambordje bij de ingang van de kavel staat Pleun nog. Haar hond genoot ook erg van de Hof, maar helaas is zij nu ongeveer een half jaar geleden ingeslapen. Sandra mist haar nog steeds iedere dag.
Na een burn out, opgelopen in het onderwijs, heeft ze een tijdje geprobeerd te werken als zzp-er. Ze noemde haar bedrijfje ‘Mevrouwtje Klus’. (Zo noemen sommige mensen op de Hof haar nog steeds wel eens.)
Maar alle rompslomp van een eigen bedrijfje lag haar toch niet zo. Inmiddels werkt ze opnieuw met kinderen, maar dan met de focus op vrije tijdsbeleving: drie dagen in de week bij de kleuter-BSO als pedagogisch medewerker. Met de kleuters die ze onder haar hoede heeft kan ze knutselen, boekjes lezen en buiten spelen, maar ook heeft ze bijvoorbeeld in het voorjaar zaadjes met hen geplant en samen met de kinderen de plantjes tevoorschijn zien komen.
Sandra herinnert zich nog goed dat ze toen ze 45 was zomaar onverwacht een keer bij een astroloog terecht kwam die tegen haar zei: rond je 53e valt alles op zijn plek. Ze dacht toen: ‘Potverdorie, dan pas’. En kijk, ze is nu 56 en inderdaad.
Ze heeft haar eigen plan getrokken en dat gerealiseerd. Ze is nu inderdaad in haar leven op een punt aangekomen waar ze zich zielsgelukkig voelt. Ze leeft nu zoals ze dat echt wil. Zo’n gevoel van: je mag er zijn op de manier wie je bent. Om dat te vieren heeft ze zichzelf vorig jaar op de Hof feestelijk een volstrekt passende tattoo cadeau gedaan.
de Hof van Wezel 